|
|
Z cyklu sylwetki polityków: Jacques René Chirac |
|
| Autor |
Wiadomość |
|
Gość
|
 Wysłany: Czw 22:02, 16 Mar 2006 Temat postu: Z cyklu sylwetki polityków: Jacques René Chirac |
|
|
Prezio Francji, jeszcze aktualny - co ważne 
JACQUES RENE CHIRAC
__________________________________________________________________________________________________________________________
Jacques René Chirac
(ur. 29 listopada 1932) - polityk francuski, obecny prezydent Francji, a jednocześnie współksiążę Andory. Chirac jest czynny na scenie politycznej od ponad 40 lat.
Chirac od młodości związany jest z ruchem gaullistowskim. Jego poglądy polityczne są właśnie gaullistowskie i konserwatywne; jest m.in. zwolennikiem surowych kar dla przestępców (choć jednocześnie przeciwnikiem kary śmierci), choć w gospodarce opowiada się przeciwko zbytniemu liberalizmowi. Jest katolikiem, choć konsekwentnie sprzeciwia się udziałowi religii w życiu publicznym. Kiedy po śmierci Papieża Jana Pawła II zarządził żałobę narodową, spotkało się to z ostrą krytyką wielu środowisk.
Przed rozpoczęciem kariery politycznej (1932-1962)
Jacques Chirac przyszedł na świat w stolicy Francji - Paryżu. Studiował m.in. w prestiżowej École nationale d'administration, gdzie w czasie studiów przyjaźnił się z jednym z późniejszych przywódców socjalistów Michelem Rocardem. Sam początkowo zastanawiał się nawet nad wstąpieniem do SFIO. W 1953 roku studiował w Harwardzie (na wydziele letnim). Warto odnotować, że École Nationale d'Administration ukończył jako jeden z pierwszych w swoim roczniku pod względem wyników w nauce.
W czasie wojny algierskiej, służył na niej najpierw w kawalerii, a następnie w wojskach pancernych. Dosłużył się stopnia porucznika. W owym czasie był zagorzałym zwolennikiem Algierii Francuskiej, który to pogląd zrewidował później.
Początki kariery politycznej (1962-1974)
Jego wejście do świata polityki zainspirowane zostało powrotem generała Charlesa de Gaulle'a do władzy w 1959 roku. W kwietniu 1962 roku, zaledwie trzy lata po ukończeniu ENA, został członkiem sztabu osobistego premiera (i przyszłego prezydenta) Georgesa Pompidou.
W 1967 roku - za namową Pompidou, za "faworyta" którego uchodził - wystartował w wyborach i zdobył mandat deputowanego. W tym też czasie (1967-1968) został sekretarzem stanu w ministerstwie spraw społecznych ds. pracy, była to jego pierwsza funkcja rządowa. W 1968 został, jeszcze w gabinecie Pompidou, sekretarzem stanu w ministerstwie ekonomii i finansów.
Po odejściu Pompidou ze stanowiska premiera w czerwcu 1968, Chirac nie porzucił pracy w rządzie i pełnił urząd ten sam urząd w latach 1968-1972 w gabinetach premierów Maurice'a Couve de Murville'a i Jacquesa Chaban-Delmasa.
Przełom w jego karierze nastąpił w 1972 roku po otrzymaniu pierwszej teki ministerialnej (rolnictwa) w gabinecie Pierre'a Messmera. U niego też został w 1974 roku ministrem spraw wewnętrznych.
Premier po raz pierwszy (1974-1976)
Nagła śmierć prezydenta (1969-1974) Pompidou sprawiła, iż ruch gaullistwoski pozostał bez lidera. Naturalnym kandydatem na prezydenta wydawał się Chaban-Delmas. Jednakże należał on do tak zwanych liberalnych (bądź lewicowych) gaullistów, a to było nie do przyjęcia przez wielu jego kolegów. Ci właśnie koledzy wyłamali się i poparli kandydaturę ministra finansów Valerego Giscarda d'Estaing. Na czele tego "rokoszu" stanął młody minister Jacques Chirac.
Dzięki temu Chaban-Delmas znalazł się dopiero na trzecim miejscu za Giscardem i kandydatem lewicy Francois Mitterrandem. Zwycięzcą w drugiej turze okazał się właśnie Giscard, który powierzył misję formowania nowego rządu Chirakowi. Niespełna wówczas 42-letni człowiek był najmłodszym premierem w dotychczasowej historii Francji. Niedługo potem został też nowym liderem UDR.
"Miodowy miesiąc" z nowym prezydentem nie trwał długo. W 1976 roku, po serii spięć na linii Pałac Elizejski - Hotel Mantigon (siedziba premiera), Chirac podał się do dymisji. Niedługo potem założył nowe ugrupowanie RPR, będące kontynuacją UDR.
W opozycji (1976-1986)
W 1977 roku został merem Paryża, pokonując jednego z bliskich współpracowników Giscarda (którego rok później ostro skrytykował za zbytnią proeuropejskość).
W 1981 roku po raz pierwszy kandydował na prezydenta. Znalazł się wtedy na trzecim miejscu za ubiegającym o reelekcję Giscardem i Mitterrandem. Świadomie nie poparł wówczas prezydenta, co przyczyniło się do jego porażki (znamiennym jest to, iż Giscard najpierw został prezydentem w dużej mierze dzięki Chirakowi, a potem przegrał także z jego powodu.)
Premier po raz drugi (1986-1988)
W 1986 roku ugrupowanie Chiraka wygrało wybory parlamentarne i prezydent Mitterrand powierzył mu tekę premiera. Był to pierwszy przypadek w historii Piątej Republiki, kiedy prezydent i premier wywodzili się z dwóch różnych środowisk politycznych (tak zwana kohabitacja).
Chirac musiał opuścić urząd w 1988 roku, kiedy socjaliści ponownie wygrali wybory. Jego następcą został były kolega ze studiów Michel Rocard.
Ponownie w opozycji (1988-1995)
W wyborach prezydenckich w 1988 roku Chirac znalazł się na drugim miejscu za Mitterrandem.
Kiedy w 1993 roku RPR ponownie wybrało wybory, doszło do drugiej kohabitacji, z tym, że premierem nie został Chirac tylko Édouard Balladur. Były premier przygotowywał się bowiem intensywnie do wyborów prezydenckich za dwa lata.
Prezydent Republiki (od 1995)
W pierwszej turze wyborów 1995 roku Chirac znalazł się na drugim miejscu za kandydatem socjalistów Lionelem Jospinem i przed Balladurem, który wystartował na własną rękę. Jednakże w drugiej turze wyszedł z pojedynku zwycięsko. Po 21 latach gaulliści odzyskiwali fotel prezydencki, który stracili przedtem głównie dzięki nowemu prezydentowi.
Pierwsza kadencja (1995-2002)
Polityka wewnętrzna
Jedną z pierwszych - ostro zresztą krytykowanych - decyzji nowego prezydenta, było wznowienie prób z bronią jądrową w Polinezji Francuskiej.
Chirac został wybrany m.in. dzięki obietnicom stworzenia nowych miejsc pracy i "ruszenia" gospodarki. Jednakże tak się w czasie jego pierwszej kadencji nie stało.
W 1997 roku Chirac rozpisał przedterminowe wybory, w których odnieśli zwycięstwo socjaliści (premierem został wówczas Jospin; była to trzecia kohabitacja w historii republiki, która trwała całą kadencję parlamentarną).
Polityka zagraniczna
W czasie swojej pierwszej kadencji Chirac łączył (i łączy nadal) dziedzictwo polityki de Gaulle'a i Mitterranda, co przejawiało się tym, iż dążąc jednocześnie do zachowania silnej pozycji Francji na arenie międzynarodowej, jednocześnie silnie popierał integrację europejską. W tym ostatnim ściśle współdziałał z kanclerzem Niemiec Gerhardem Schroederem (tak jak wcześniej Mitterrand i Helmut Kohl).
Pod jego rządami Francja wzięła udział także w interwencji państw NATO w byłej Jugosławii.
Wybory 2002
Powszechnie uważano, że w wyborach prezydenckich 2002 roku do drugiej tury przejdą Chirac i Jospin, między którymi różnica poparcia mieściła sie w granicy błędu statystycznego. Jednakże, ku ogólnemu zaskoczeniu, do drugiej tury wraz z urzędującym prezydentem przeszedł lider skrajnie prawicowego Frontu Narodowego Jean-Marie Le Pen. Chirac odniósł oczywiście łatwe nad nim zwycięstwo, uzyskując ponad 82 procent głosów, oddanych w dużej mierze nie za Chirakiem, ale przeciw Le Penowi.
Druga kadencja (od 2002)
Polityka wewnętrzna
Po ustąpieniu Jospina z funkcji premiera zaraz po przegranych wyborach, Chirac nowym premierem mianował działacza swojej partii Jean-Pierre Raffarina. Niedługo potem gaulliści znacząco wygrali wybory parlamentarne.
Rząd Raffarina usiłuje wprowadzić wiele reform gospodarczo-społecznych, co powoduje masowe protesty, godzące w pozycję samego prezydenta.
14 lipca 2002 roku Chirac przeżył dokonany na niego zamach, kiedy jechał odkrytym samochodem wojskowym w czasie Dnia Bastylii. Zamachu dokonał młody człowiek, sympatyk Le Pena. Chirac, zapytany potem przez dziennikarzy, czy wie, że do niego strzelano, odparł: Naprawdę?
Polityka zagraniczna
Chirac i Schroeder jako pierwsi wyrazili sprzeciw wobec planowanej przez rząd prezydenta USA George'a W. Busha inwazji na Irak. Postawa tak Francji i Niemiec jak i USA doprowadziła do znacznego oziębienia stosunków amerykańsko - europejskich, oraz spięć w stosunkach Francji z nowymi krajami Unii Europejskiej, które poparły inwazję, w tym Polską.
Rząd Chiraka dąży również do zniesienia unijnego embarga na handel bronią z Chinami.
Życie prywatne
Chirac jest żonaty z Bernadette Chodron de Courcel (siostrzenicą dawnego adiutanta i jednego z najbliższych współpracowników de Gaulle'a Geoffroy de Courcela). Państwo Chirac mają dwie córki. Jakiś czas temu pojawiły się pogłoski o rzekomym nieślubnym dziecku prezydenta z Japonką.
Odznaczenia (wybór)
Legia Honorowa
Grand-Croix de l'Ordre National du Mérite
Croix de la Valeur Militaire
Order Orła Białego (1996)
Rządy Jacques'a Chiraka
Pierwszy rząd (28 maja 1974 - 27 sierpnia 1976)
Jacques Chirac - Premier
Jean Sauvagnargues - Minister spraw zagranicznych
Jacques Soufflet - Minister obrony narodowej
Michel Poniatowski - Minister spraw wewnętrznych
Jean-Pierre Fourcade - Minister gospodarki i finansów
Michel d'Ornano - Minister przemysłu
Michel Durafour - Minister pracy
Jean Lecanuet - Minister sprawiedliwości
René Haby - Minister edukacji
Christian Bonnet - Minister rolnictwa
Robert Galley - Minister ds. zasobów
Simone Veil - Minister zdrowia
Pierre Abelin - Minister ds. współpracy
Vincent Ansquer - Minister handlu
Jean-Jacques Servan-Schreiber - Minister ds. reform
André Jarrot - Minister ds. życia
Zmiany:
9 czerwca 1974 - Jean-Jacques Servan-Schreiber opuścił gabinet a jego ministerstwo zostało zlikwidowane.
1 lutego 1975 - Yvon Bourges zastąpił Souffleta na stanowisku ministra obrony narodowej.
12 stycznia 1976 - Jean de Lipkowski zastąpił Abelina na stanowisku ministra ds. współpracy. Raymond Barre wszedł w skład gabientu jako minister handlu zagranicznego. André Fosset zastąpił Jarrota na stanowisku ministra ds. życia.
Drugi rząd (20 marca 1986 - 12 maja 1988)
Jacques Chirac - premier
Jean-Bernard Raimond - Minister spraw zagranicznych
André Giraud - Minister obrony narodowej
Charles Pasqua - Minister spraw wewnętrznych
Édouard Balladur - Minister gospodarki, finansów i prywatyzacji
Alain Madelin - Minister przemysłu, turystyki, poczty i telekomunikacji
Philippe Séguin - Minister zasobów i spraw socjalnych
Albin Chalandon - Minister sprawiedliwości
René Monory - Minister edukacji narodowej
François Léotard - Minister ds. kultury i komunikacji społecznej
François Guillaume - Minister rolnictwa
Bernard Pons - Minister ds. departamentów i terytoriów zamorskich
Pierre Méhaignerie - Minister ds. mieszkalnictwa, planowania regionalnego i transportu
André Rossinot - Minister ds. kontaktów z parlamentem
Michel Aurillac - Minister ds. współpracy
Cytaty:
- Musimy oddać hołd kuchni francuskiej. Z pewnością ma ona wkład w naszą długowieczność.
Jacques Chirac, w przemówieniu wygłoszonym z okazji święta narodowego Francji, 18.07.2005
- Jedyne, co kiedykolwiek Brytyjczycy przynieśli europejskiemu rolnictwu, to choroba szalonych krów.
Jacques Chirac, Liberation, 11.07.2005
- Zawsze starałem się przekonać Georga Busha, że Francja składa swe propozycje, nie po to, aby nudzić, ale aby pomóc znaleźć rozwiązanie
Jacques Chirac, PAP, 01.10.2003
- [O kandydatach do UE] Stracili dobrą okazję do milczenia
Jacques Chirac, PAP, 18.02.2003
- Użycie siły w Iraku jest przyznaniem się do porażki i najgorszym rozwiązaniem
Jacques Chirac, PAP, 10.01.2003
- Nowojorska tragedia zachwiała naszą wiarą. Coraz częściej mówi się że XXI wiek będzie stuleciem zderzenia cywilizacji, podobnie jak XIX wiek był okresem konfliktów narodowych, a XX-konfliktów ideologicznych. Trzeba obalić tą zrodzoną ze strachu tezę i należy przeciwstawić jej inną rzeczywistość - wolę dialogu wszystkich kultur w imię wartości, które nas konstytuują.
Jacques Chirac, W Paryżu, 15.10.2001
- Zawsze będziemy niezawodnym i wiernym partnerem sojuszniczym USA. Ale jako sojusznicy nie możemy ślepo iść za Ameryką
Jacques Chirac, PAP, 11.03.2002
Ich nie trzeba przedstawiać
Chirac i Olusegun Obasanjo
|
|
|
| Powrót do góry |
|
|
|
 |
|
Azazel
Forumowicz.
Dołączył: 10 Gru 2005
Posty: 1556
Przeczytał: 0 tematów
Pomógł: 1 raz
Ostrzeżeń: 0/2
|
| Wysłany: Nie 15:11, 19 Mar 2006 Temat postu: |
|
|
| Cytat: - Jedyne, co kiedykolwiek Brytyjczycy przynieśli europejskiemu rolnictwu, to choroba szalonych krów.
Jacques Chirac, Liberation, 11.07.2005
|
LoL ja nie moge to przebija wszystko :P
Post został pochwalony 0 razy |
|
|
| Powrót do góry |
 |
|
Gość
|
| Wysłany: Nie 16:54, 19 Mar 2006 Temat postu: |
|
|
Dla nas to może się wydawać i śmieszne, ale jaka kasa się kryje za tymi słowami (tekst pochodzi z okresu walki o dotacje, rozmów o zmniejszeniu rabatu Brytyjskiego - krytyki wielkości przeznaczanych środków na francuskie rolnictwo) i dalszy charakter współpracy państw
|
|
|
| Powrót do góry |
|
|
|
|
|
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
|
fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
|
|
FAQ
Szukaj
Użytkownicy
Grupy
Galerie
Rejestracja
Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości
Zaloguj
